Nieuwsbrief #2: 'de les dankbaarheid'

De les, dankbaarheid.

De ochtendzon schijnt door het venster en geeft het begin aan van een nieuwe dag. In de verte hoor ik een haan kraaien waarna ik langzaam mijn ogen open doe. Bij het opstaan zie ik het stof dwarrelen in de zonnestralen die langzaam maar zeker steeds verder onze hut in komen. Mijn maag rommelt, een gevoel waar ik zo aan gewend ben geraakt dat ik het nauwelijks opmerk. 

Mijn kinderen zijn zich klaar aan het maken voor een nieuwe schooldag. Ze hebben net water gehaald bij het meer en staan zich daarmee te wassen. Hup schooluniform aan lopen maar. Ik wens hen een leerzame dag en bid tot God dat Hij over ze waakt als ze het komende uur naar school toe lopen. Ik dank God dat ik getuige mag zijn van een nieuwe dag en bid voor zijn voorziening. Ik dank Hem dat mijn kinderen naar school kunnen en daar te eten krijgen. Ik ben zo dankbaar voor de steun die ik als gezin krijg voor de toekomst van mijn kinderen. 

Afgelopen vakantie was moeilijk. Omdat de kinderen niet naar school gingen, kregen zij net als ik niet iedere dag te eten. Dat ik niet te eten heb is te verdragen, maar het moeten aanzien dat mijn kinderen zonder eten naar bed gaan, valt me soms zwaar. 

Vandaag ga ik weer op pad, op zoek naar werk zodat mijn kinderen en ik vanavond wat te eten hebben. Ik ben dankbaar voor de dagen waarin ik, dankzij Gods goedheid, daadwerkelijk werk vind. Gisteren bijvoorbeeld heb ik de hele dag bij iemand op het land mogen werken. Aan het eind van de dag kreeg ik 3000 shilling (0,75ct), genoeg om de avond van te eten! God is goed! Vol vertrouwen ga ik straks weer op pad in de hoop dat één van de landeigenaren mijn hulp weer nodig zal hebben.

Zo leef ik in dankbaarheid, van dag tot dag en stel mijn vertrouwen op God. Hij zorgt voor ons!

Pfoeh, keer op keer als ik deze verhalen hoor, denk ik hoe dan? Hoe kun je zo dankbaar zijn voor het leven wat je leeft? Jullie leven toch geen plezierig leven, je iedere dag weer afvragend of er voldoende eten op de plank ligt? Toch is het tegendeel waar. In de tijd dat we nog in Oeganda woonden, zagen we hoe blij en dankbaar de families waren met ogenschijnlijk niets. 

Zij hebben ons geleerd dat je zorgen maken over van alles en nog wat ongezond is. Zij laten ons duidelijk zien dat we onszelf stress hebben aangeleerd. Wij leggen onszelf zoveel druk op, dat we nauwelijks aan ons eigen verwachtingspatroon kunnen voldoen. Hoe heerlijk is het om van dag tot dag te leven. Stress is een woord wat niet in het woordenboek voorkomt van de gemiddelde Oegandees. We hebben er wel eens naar gevraagd. Vol onbegrip werden we dan aangekeken. Ze hadden geen idee waar we het over hadden. Wat een bevrijding als je zo kunt leven!

Ondanks dat de families geen stress ervaren hebben zij het momenteel zwaar. In de eerder genoemde actie waarin we geld inzamelen om noodpakketten rond te brengen, hebben we al verwezen naar de nog slechtere levensomstandigheden waarin zij nu verkeren. De steeds maar duurder en schaarser wordende voedselmarkt maakt dat families vaker met een lege maag naar bed gaan. Gelukkig ziet onze medewerker ter plekke de nood en schreeuwt zij namens de families om hulp. 

En die schreeuw om hulp is door jullie beantwoord. Er is genoeg geld opgehaald om de families te zegenen met voedsel voor de komende weken. Over een paar dagen gaat Kate met een laadwagen alle families langs om ze blij te maken met de pakketten. Ik verheug me op de foto’s omdat ik weet hoe dankbaar en blij de families gaan zijn. Natuurlijk is dit een structureel probleem en zal er in de toekomst misschien weer een beroep op ons worden gedaan. Met de scholing van de kinderen proberen we hun toekomst veilig te stellen. Hetgeen in school geleerd, stelt hen in staat om sneller een baan te vinden en daarmee een inkomen. Bij hen hopen we de ketting van armoede te kunnen verbreken. Tot die tijd doen we er alles aan om de families te helpen te overleven. Armoede zal er altijd zijn, maar hoe mooi zou het zijn als dit bij een aantal families voorkomen kan worden doordat de kinderen nu naar school kunnen en daarmee een kans krijgen? Daar doen wij het als stichting voor en we zijn blij dat we niet de enige met die gedachte zijn. Jullie als trouwe aanhangers maken het werk van The Pearls mogelijk, dank daarvoor!

Zodra de foto’s van het uitdelen van de pakketten onze kant komen, zullen we deze uiteraard weer met jullie delen. 
Sta vandaag eens stil bij al het eten en drinken wat je tot je neemt want voor een groot deel van de inwoners van deze wereld is dit niet zo vanzelfsprekend als voor ons. Kortom een lesje dankbaarheid voor mij dus.